Vanmorgen in mijn huiskamer hoorde ik een vreemd geritsel, het bleek uit de houtkachel te kamen.
Ik ga ernaast zitten met een kop thee om de situatie wat beter in te kunnen schatten, muisstil spits ik mijn oren.
Ik hoor nageltjes, shit er zit een dier in de kachelpijp.
wat zou het zijn een muis of een rat misschien?
Die wil ik graag uit zijn benarde situatie helpen maar niet in mijn kamer hebben dus hoe pak ik dit aan?
de kachelpijp gaat niet makkelijk van onderen open blijkt, ok dan maar via de kachel.
Hmmm ook geen directe opening naar de pijp die de lucht afvoert,
dus dan maar van bovenuit de loodzware kachelplaten verwijderen en kijken wat ik aantref.
Ik heb nu haast want ik realiseer me dat het dier vermoeid en benauwd kan zijn
en ik heb volgens mij wat gefladder gehoord. Een vogel in mijn kachel,
Oeps dat is niet fraai, dus maar snel doorpakken dan voor hij stikt in de roet.
Ik open de kachel en zie een volwassen spreeuw man,
Hij vliegt als bijna zijn vrijheid tegemoet maar botst tegen het raam,
gelukkig niet volle vaart en fladdert verder op de vensterbank.
Dan ben ik blij dat ik al vaker vogels heb vast gehad en vooral met kippen heb gewerkt.
Ik weet ik moet hem nu pakken voor hij zichzelf dood vliegt.
In één graai heb ik hem te pakken,
hij geeft zich over aan mijn handen
pikt niet , probeert niet weg te komen, maar grijpt mijn vingers vast met zijn pootjes alsof het takjes zijn.
Zijn hart klopt hard en zijn bek is open van de stress,
Sorry jongen, maar ik moet je echt naar buiten brengen nu.
De deur had ik al open dus buiten was ik zo.
Hij blijf zijn grip stevig volhouden ook buiten.
ik ging op het gras zitten vouw mijn handen open.
Ik plaats van direct weg te vliegen, leunde hij tegen mijn duimmuis.
Hij blijft zitten net zolang tot zijn hartslag weer een normaal tempo vind.
zijn bekje sluit en de ademhaling word rustig.
Ik kan hem nu eens rustig bekijken.
Jeetje!! wat ben je prachtig!!!
Donker zwart en grijs zijn zijn veren, met zo'n mooie tekening strepen en spikkeltjes
en zelfs tinten blauw en paars die glanzen in het zonlicht.
Ik vraag me af of dit de man is die vaak op mijn schoorsteen zit,
en als ik alleen thuis ben en naar hem fluit steevast antwoord geeft?
Het zou kunnen. Maar ben je dan ziek en hoe kom je in godsnaam in de kachelpijp?
Daar zit toch een beschermkapje op?
Toch ff checken lijkt me.
De ogen van de spreeuwen worden ook langzaam steeds helderder.
Hij beging te reageren op de vogelgeluiden om hem heen,
zijn kopje draait om het allemaal op te vangen, dit moedigt hem aan,
hij kent deze omgeving hij voelt zich hier thuis en veilig.
Nog steeds leunt hij tegen mijn hand.
ik maak zachtjes klikkende geluidjes, dat is ok hij reageert er goed op,
praten liever niet dat is nog even teveel.
Ik word weer stil en hij kijk me aan,
schrikt even en besluit dan dat ik wel idioot dichtbij ben als mens, maar dat het ok is.
Ik blijf hem steunen, ik geef hem wat steunende energie en moedig hem aan die van hem weer helemaal op te laden.
Dan gaat het snel, net als een accupak wat bijna vol is, kracht trekt kracht aan.
Hij gaat minder leunen, neemt een paar diep volle borst ademteugen,
wisselt zijn grip om mijn vingers, en gaat op mijn handen staan.
Kijk me nog een paar keer goed aan met heerlijke vastberaden maar zachte ogen.
Die echt contact durven maken.
Vol verwondering kijken we elkaar aan.
Nog lichter word zijn lichaam, hij verzameld alle energie en stijgt in een keer op.
Fladdert recht naar de conifeer in mijn tuin en mijn hart fladdert mee.
Mijn ogen vochtig van geluk.
Wat een heerlijk moment deze mooie vogel weer zo te zien vliegen.
Heerlijk om er getuige van te mogen zijn dat hij dan wel erg geschrokken was,
maar ook zichzelf met wat hulp zo snel hersteld.
Later op de dag ben ik nog terug gegaan hij was nergens meer te vinden,
zijn vleugels dragen hem weer verder.
Gelukkig geen gefladder meer in de kachel.
En ik die nu met nog meer verwondering naar de spreeuwen op het land kijk,
wetend dat ze erg goed zijn in samenwerking dat ze vloeiend kunnen zwermen
en opstijgen en dalen in een beweging.
Maar ook het niet nalaten als individu te schitteren in de meest prachtige kleuren.
Dankbaar voor een leven met zoveel prachtige momenten als deze, gloei ik de hele dag door.
Elke ademteug is bijzonder, elke ontmantelende ontmoeting waardevol.
Morgen word ik wakker dankbaar voor de dag,
dat ik die ene spreeuw in mijn hand mijn vriend noemen mag.
fijne dag
liefs Mo ; )
Reactie plaatsen
Reacties